Toch nog een plekje in de herberg!

En toen brak 18 juli aan en gingen we wederom op pad. Helaas heeft het 's nachts nog geregend en dus was de tent nat toen we hem inpakten, wat altijd jammer is. Ten eerste ben je na het netjes vouwen en oprollen smerig en ten tweede moet hij nat in de auto. Maargoed, sommige dingen verander je niet, maar accepteer je en zo ging de zeiknatte tent mee naar zijn en onze volgende bestemming.

We zijn via de 1 naar het zuiden gereden en hoopten uit te komen bij Monterey. Natuurlijk met een slag om de arm, want tot nu toe is het ongeveer 50/50 of we komen op de plaats waar we heen willen ;-) Via de Golden Gate Bridge (jeej!) reden we de kustlijn op en deze was fantastisch! Het uitzicht over de Pacific en de rotsformaties langs de weg waren stuk voor stuk de moeite waard om te fotograferen, wat we overigens niet gedaan hebben.

De camping die we aan TomTom gevraagd hadden bleek alweer vol te zijn, het lijkt een patroon te worden. Het advies: doorrijden naar de volgende. Oke, zo gezegd zo gedaan. Hup 15minuutjes later klopten we aan bij de volgende herberg en ook deze was helemaal vol. Gelukkig leek deze jongen ons wel te willen helpen en gaf ons een kaart met daarop ALLE stateparken. Helaas kwamen we er pas 3 stateparken later achter dat een statepark waar SB bij staat op de kaart niet een camping, maar een strand is....goed die jongen had ons eigenlijk alleen heel veel reistijd gekost. Wel was inmiddels tot ons doorgedrongen (toen pas? hoor ik jullie denken....ja, toen pas!) dat het vrijdagmiddag was en dat de kust volstroomde met Amerikanen die een weekendje kustvermaak zochten. Het was al tegen 16u en de drukte op de weg liep op en de snelheid van het rijden nam daarmee aanzienlijk af, evenals onze rust en zin om weer 'nee' te krijgen bij de volgende campground. Daarom hebben we onze zinnen na nog 2 volle campings gezet op een lodge/hotel/motel, whatever. TomTom wederom om hulp gevraagd, maar het leek erop dat het minstens nog een uur rijden zou worden tot de eerstvolgende fatsoenlijke slaapplek. Het gevoel van Jozef en Maria kwam pas echt toen de eerstvolgende lodge ook vol was....NEEEEE!!!!! GEEN ZIN MEER!!!!! Maar, we probeerden er de lol maar van in te zien en genoten nog steeds van een prachtige uitkijk over zee en langs de kust, we zijn 3 weken getrouwd en nog steeds blij en we zitten in Amerika, dus echt te klagen hadden we niet vonden we. Uiteindelijk streken we rond 18.30u neer in het plaatsje Gorda Springs (dus toch een dag met 8,5u autorijden!!!). Een superleuke lodge (met plek, halleluja!!!) met uitzicht over zee en een rots vol met zeeleeuwen voor ons. We hadden het niet beter kunnen treffen, dus een geluk bij een ongeluk. We zouden dit nooit gevonden hebben als we niet als een stel echte toeristen waren vergeten dat het weekend was. We hebben voordat de zon onderging uitgekeken over de zee en zelfs nog walvissen gezien, super! De foto's mogen daar bewijs van leveren, al vrezen we dat de afstand met onze lens niet te overbruggen viel en jullie van ons zullen moeten aannemen dat ze erop staan ;).

We hadden een hele koddige slaapplek: een hutje waar alleen een bed in paste, te grappig. De badkamer was een stukje verderop, maar wel alleen voor ons gebruik. Jammer dat Amerikanen blijkbaar van een doorzakmatras houden, want wederom was het matras zo zacht dat je voor je gevoel bijna op de vloer lag en het zorgde voor een wat beroerde nachtrust. Maar als je vanuit het inzakbed nog wel de oceaan kan zien, dan ben je het zo weer vergeten...tot je je omdraaid.